Konsorcjum - forma prawna wspólnego ubiegania się o zamówienie

źródło: www.nbi.com.pl

Możliwość wspólnego ubiegania się o zamówienie publiczne została expressis verbis ustanowiona w treści art. 23 ustawy Prawo zamówień publicznych (u.p.z.p.). Pod względem prawnym, taki sposób ubiegania się o zamówienie publiczne niewiele różni się od sposobu tradycyjnego (samodzielnego ubiegania się o zamówienie). Pod względem praktycznym, możliwość połączenia sił, doświadczeń i podziału ryzyka pomiędzy kilka podmiotów, może być bardzo skutecznym sposobem na zdobycie zamówienia. W szczególności, takie rozwiązanie jest atrakcyjne dla małych i średnich przedsiębiorstw, które w pojedynkę nie dysponowałyby środkami i potencjałem wymaganym przez zamawiającego.

 

Ustawa Prawo zamówień publicznych w żaden sposób nie reguluje kwestii formy prawnej jaka powinna zostać przyjęta przy wspólnym ubieganiu się o zamówienie publicznej. W związku z tym, partnerzy mają – zgodnie z zasadą swobody kontraktowania – swobodę w wyborze formy prawnej wzajemnej współpracy. Zgodnie z treścią art. 353¹ Kodeksu cywilnego (k.c.) strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. W praktyce najczęściej spotykaną formą jest konsorcjum.

Umowa konsorcjum nie jest umową nazwaną i nie została odrębnie uregulowana w prawie cywilnym. Konsorcjum nie ma odrębnej podmiotowości prawnej, struktury organizacyjnej czy majątku. Nie jest wymagane również zgłoszenie tego podmiotu do żadnego rejestru, takiego jak np. rejestr przedsiębiorców KRS. Konsorcjum jest jedynie stosunkiem obligacyjnym pomiędzy partnerami. Umowa ta ma więc charakter wewnętrzny.

W literaturze można spotkać się z definicją mówiącą, iż konsorcjum to  

„forma organizacyjna zawiązana na podstawie umowy przez podmioty prowadzące działalność gospodarczą, które zobowiązują się wspólnie dążyć do osiągnięcia wytyczonego celu”.

Widać wyraźnie, że konsorcjum jest więc bardzo podobne w swojej budowie do spółki cywilnej. Zgodnie z treścią art. 860 k.c., przez  

„umowę spółki wspólnicy zobowiązują się dążyć do osiągnięcia wspólnego celu gospodarczego przez działanie w sposób oznaczony, w szczególności przez wniesienie wkładów”. 

Cechami wspólnymi konsorcjum i spółki cywilnej jest z całą pewnością wspólny cel, oraz zobowiązanie do wspólnego działania nakierunkowanego na jego osiągnięcie. To co jednak odróżnia te dwie formy współpracy, to fakt, iż zasadniczo konsorcjum nie przewiduje wniesienia wkładów, co w przypadku spółki cywilnej, jest raczej regułą.

Podobieństwa między spółką cywilną a konsorcjum są tak znaczne, iż – jak wynika z opinii Urzędu Zamówień Publicznych – przedsiębiorców prowadzących działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej należy, na gruncie prawa zamówień publicznych, traktować jako wykonawców wspólnie ubiegających się o zamówienie. 

Masz jakieś przemyślenia na temat formy prawnej konsorcjum? Podziel się z nami!